On a spring day in Ankara, Songül ARAL discovers a mysterious man who materialises tales of Anatolia to unlock children’s imaginations.
(A message to the reader in Turkish.)
What is the meaning of life for souls who try to balance the process between life and death in geographies (Kundak-Shroud) where life begins and ends with a cloth? We come across various expressions that they search for and define in response to the question.
While we are trying to weave our life process perfectly like a silk fabric on the loom of life, the journey of discovering our inner world begins in order to learn how to repair the rips that leave traces.
How the reflections of the history books we read or the movies we watch, the lives we cannot get rid of, as well as our streets, historical buildings, the cobblestone pavements where we walk in the footsteps of individual spirits, and the high-ceilinged stone structures in which we are trapped, how they challenge the passing time… those trapped in our hearts and our past that we ignore in our minds in our darkest cells.
As we pass by mid-July, on a day when we feel the coolness of spring in the Bahçelievler district of Ankara, the capital city of Turkey, our eyes are busy watching the serenity on the street at a table for two on the balcony for our Sunday breakfast. As you watch the street covered with green-leafed acacia clusters stretching towards the deep blue sky, the rustling of the leaves gives peace.
Our point of interest changes with the sudden flapping of wings of long-tailed crows.
Our table has a magical green spinach crepe with lots of spices and eggs, and the infused tea of Kars and the Black Sea.
After this simple and successful presentation of Academician Lale, she will drag us to a workshop in the side streets of the “castle”, which used to be the centre of the city, where a story we never knew existed.
In the narrow streets of the magnificent historical bazaar located at the highest point of the city, we are on our way to the castle, a structure left over from centuries ago, accompanied by doves.
At the end of the 10-kilometre road, we are teleported to the cries of the past…
As we enter through the dark brown wooden double doors hidden in the west of the city, our step staggers on the earthen ground as if falling into a pit.
We are inside the stone inn that grips the walls of the castle, lying under the black wooden roof pillars.
Doves that suddenly make a diving descent with their wings on the black ceiling sills in front of us, stare when our eyes meet, walk uneasily when we approach them with love, and take off without looking back.
We begin to wander in their timidity, we are guests.
Our souls hurt amid the screams of lost lives, women and children… why do children hunch over while carrying the burden of adults?
Could these doves be the remnants of children?!
We are silent as we pass through the dungeons of a historical prison… We enter the wooden tiny doors of the rows of single-person cells by bowing down.
Some of the doors are locked many times, combining rusty chains made of large iron with rings on them.
Our gaze is blocked by the pitch-black darkness behind the dusty glass of the window next to it.
The sad walls of this 600-year-old wooden stone inn look like a splayed fabric that hides embarrassments with white lime whitewash.
As you pass through the corridors of the inn, a sharp smell of wood, moisture and mould is emanating.
At the corners of the mossy stone walls, a few mushrooms sprouted up as a reminder of the last rains,
Our spirit, trying to catch the flying memories in a fully protected restoration area, is quite confused…
We pass by the people sipping their Sunday coffee and tea in the teahouse built on the floor of the ventilation gap of the cells.
When we come to the wooden staircase where the pots decorated with the colourful flowers of the geraniums are lined, we stop and take a breather,
Clinging to the stair railing, we climb to the upper floor, the long dim corridor illuminated by penetrating sunlight.
The ceiling looks like charred post-fire wood and reaches a high roof.
We are greeted with the intrusiveness of the famous, sullen Angora cats, which do not care about the doves.
In the cell workshop where the seemingly small story is experienced, ŞEVKET greets us with the innocence of a smiling child and simple mischief, at the end of the corridor, at the end of the high stone steps, on her work apron.
Life stories are like colorful embroideries on the eyes of human faces, where deep laughter is not lost… and it is like an unchanging signature that is constantly thrown, the meaning that a smiling face leaves in our minds.
He was born 35 years ago in Ankara as the hyperactive child of a quiet tailor couple.
His favourite game was to open the clocks, disassemble the whole mechanism and give numbers to each piece and put them back together.
He manages to make both himself and us smile while he says he can’t hold on to the seams of life.
He adds that I started earning money at home at an early age: “deciphering the meaning of life for me was easier when my father bought the small pictures I drew and the patterns when he came home every evening”.
His family came from Mersin-Anamur, a sea city in the south of Turkey.
He works in small jobs with his relatives, who are on the coastline every year during the summer vacation, and in his spare time he produces drawings and carved small figurines.
He had a childhood that managed to attract the attention of tourists by carving patterns on watermelons and surprising people on the beach.
His real dream is to become a pilot. He doesn’t remember when, how and why he learned to cut and sew in his childhood. He says she spent playing games in her parents’ tailor’s workshop…
“I think it passed through the genes,” he adds.
“There’s a part of my soul that doesn’t like to be hindered and always remains a child. Making people laugh and smile makes me very happy, especially children’s faces should always smile, I can’t bear to see unhappy people”…
He states that he has a special interest in the smell and texture of wood, that he makes toys for himself with a pocketknife and that his mother hid some of them.
At the end of her primary education years, he starts military high school, multi-discipline hinders the free spirit and leaves school two years later.
He starts the fine arts high school, where all the traces left in his soul turn into concrete objects, and then he starts Istanbul Mimar Sinan University, which provides deep-rooted art education in Turkey.
He quits his higher education due to involvement in city theatres.
He leaves the city theatres and takes a breather in Prague, Czech Republic, successfully completing two years of puppetry classes.
He is asked to stay there with the offer of citizenship, but the land he was born in attracts him… The sad stance of the children leaves messages calling him again in his soul.
When he returns to his country, he starts writing a children’s play. It examines, researches, summarizes and reinterprets the history of folk tales, epics, village theatrical plays.
By using one of the cells of a historical stone inn, which was used as a women-child prison, as a puppet workshop, he discovered while visiting the city’s castle, his uneasiness disappeared, “I found what I was looking for,” he adds.
Like a dervish’s place of worship that opens to peace with suffering, he colors the cell room he uses as a house of the heart.
Woods, paints, leathers, and fabrics have taken their places on the shelves. The wooden vice fixed on the table is also handmade, so are the wooden handles on which the teacups are placed…and others.
Simple tools and materials drawn and shaped on a lathe serve to form a whole in the hands of Şevket for making puppets.
Art-Puppet comes to life in a cell room in a women’s and children’s prison, in one of the inn dungeons that has been inside the castle for four years. Şevket has two more small workshops in the city; the tailor’s shop where the puppet’s clothes are sewn, and the foundry where the puppets’ heads, hands and feet are made.
The material used at each stage of making the puppets varies. Wood, glued paper, beeswax-paraffin, wax, tragacanth, cotton, sponge, fabric, leather, plastic, polyester, camel hair and real human hair, artificial materials, natural and artificial fibres and threads, filling and decoration materials, shape and form in his hands.
His apprentices come to workshop training classes from six weeks to a year. His youngest apprentice is two and a half years old and he comes to chat with the puppets and spends time with finger paint. He names the characters in his mind, sketches their faces and starts working with the appropriate materials.
The cutting and sewing of fabrics are based on techniques learned by their parents. The movement mechanisms of the wires and screws, on the other hand, work synchronously with each other, just like the watch dial, and all equipped puppets show their own characteristics. The stages of the mood of the hyperactive forbidden child turn into talent.
For us, master Şevket, who has become flesh and bone, is the most realistic example of puppetry. All his narratives are instructive and contain deep emphasis.
He has been making and playing puppetry for 18 years. In addition to shoulder and arm puppetry, finger puppetry, all theatres and tales of Anatolia, he shares and conveys many past narratives and plays from the Ottomans to village square folk dances. makes it permanent.
He sets out with two suitcases, both domestic and international, to the children’s institutions, orphans and orphans’ homes that were called.
“Every child watching the play returns home laughing, I am actually a sadness collector”…
He thinks that there is a bridge between the spirits of the children trapped in the walls of the inn and today’s children: that they are still imprisoned in the cells.
In every puppet he makes, in every child who comes to visit his workshop, there is a door opening to captive children; “His friends come to this inn, learn to make puppets with me, smile at plays, leave their happy souls here and meet the friends of their captive children, and I set their souls free.”
As a child, he wonders why he stopped the clockwork, and in fact, the pain brings the dial of passing time back to the present.
“If I could remove all the hours and days of the children spent in captivity in the dungeons, could I save those children? I do not know… Friendship and a smile were the only wishes that the mothers in prison and the children who had to grow up in small cells expected from Şevket.”
The sum of spontaneous learning of childhood years served to create puppet images of captive children. The wooden carved faces of the puppets, sketch drawings and sewing techniques, the gears of the movement mechanism whose clothes are made from the dial of the clock, all of the childhood skills turned into the movements of the puppets.
“Even though the puppets I made set out to make them smile, their missions were different. Children became one of the educational tools, and their learning processes became enjoyable and fast.
Their daily habits have become easier… I go to war victims, orphans, and children who have no trace of a smile on their faces, I make them achieve their dreams, even if it’s for an hour.
In every game, I learn something from them, share and develop, and we leave with a feeling of unity.”
The future expectation of the puppeteer Sevket is the establishment of a university where more puppet actors and producers can receive training.
Cultural transfer with the puppets produced. In the words of Sevket;
I am happy in my small world, I enjoy it, if this workshop grows or if I start looking for more time for work, I will lose the peace and inspiration I am looking for. I am in favor of original production, not fabrication.
Life is a game, I’m not bored, I’m on the fun side, I learned to smile and make people smile, it was said in our childhood;
I don’t feel the sadness of the sentence “the game is over, it’s evening, come home”, I always discover new games and win prizes in competitions with my puppets.
HOWEVER, we win our biggest award from the cries of happiness and joy in the eyes of children.
We leave Şevket’s tiny workshop surrounded by puppets with the words of a music we love;
“Don’t think that I love your hands,
In this struggle for life, I have barely raised myself, even if the world is destroyed, to somehow live, memories are my witness”.
When a feeling is transferred from one language to another, the changes can cause the writing to lose its meaning. The Turkish text is attached, with the hope that one day you can visit the stories in their places…
About Songül ARAL
TÜRKÇE
ÖZGÜRLÜĞÜN HÜCRESİ VE KUKLACI ŞEVKET
(Lale öğretmeni; Aral’ı kuklacı Şevket ile tanışmaya davet eder…)
Yaşamın bir kumaş ile başlayıp sona erdiği coğrafyalarda(Kundak-Kefen) hayat ile ölüm arasındaki süreci dengelemeye uğraşan ruhların, hayatın anlamı nedir? sorusuna cevap olarak aradıkları ve tanımladıkları çeşitli ifadelere rastlarız…
Ömür sürecimizi hayat tezgahında ipekli bir kumaş gibi kusursuz dokumaya uğraşırken, iz bırakan sökülmeleri nasıl tamir edeceğimizi öğrenmek için, iç dünyamızı keşfetme yolculukları başlar.
Okuduğumuz tarih kitaplarının veya izlediğimiz filmlerin, içimize dokunan yansımaları, etkisinden kurtulamadığımız hayatlar, yanı sıra sokaklarımız, tarihi yapılarımız, ayrı ayrı ruhların izlerinden yürüdüğümüz Arnavut taşlı kaldırımlar ve kokularına hapsolduğumuz yüksek tavanlı taş yapılar, nasıl da geçen zamana meydan okumaktalar…Ruhumuzun inşa ettiği kaleler, gönlümüze hapsolanlar ve en karanlık hücrelerimizde zihnimizde yok saydığımız geçmişimiz…
hangi kundak bezi ile ruhumuzu sarıp sarmalarsak ısınıp iyileşebilir…
“Tarihi nadide el yapımı bir dokuma kumaşın hasarlarını, yırtıklarını, müzede izleyen hangi terzi, dikerek-yama yaparak onu konuşan gülümseten tahta suratlı bir kuklaya çevirebilir”
Temmuz ayının ortasını geçerken, bahar serinliğini hissettiğimiz Türkiye’nin başkenti Ankara’nın Bahçelievler mahallesinde, balkonundan pazar kahvaltımız için, iki kişilik masada, gözlerimiz mavi gökyüzüne uzanan yeşil yapraklı salkım akasya ağaçlarının kapladığı sokağı izlerken, kulaklarımız yaprak hışırtılarının verdiği huzuru dinlemekle meşgul… uzun kuyruklu çığırtkan kargaların ani kanat çırpışında ilgi noktamız değişiyor. Masamızın sürprizi, bol baharatlı ve yumurtalı yeşil renkli ıspanaklı zarif krep, yanında Kars peyniri ile Karadenizin demli çayı… Akademisyen Lale’nin sade ve başarılı bu sunumunun ardından, bizi hiç tanımadığımız bir hikayenin yaşandığı eskiden şehrin merkezi konumunda olan, “kale”nin yan sokaklarında bir atölyeye sürükleyecek…
Şehrin yüksek noktasında yer alan muhteşem tarihi çarşının dar sokaklarında, kumrular eşliğinde asırlar öncesinden kalan bir yapıya, kaleye doğru yol alıyoruz… 10 kilometrelik yolun sonunda geçmişin çığlıklarına ışınlandığımızı düşünüyoruz…
Şehrin batı yönünde gizlenmiş koyu kahve renkli ahşap iki kanatlı kapıdan içeri girerken adımımız çukura düşer gibi toprak zeminde sendeliyor… Kalenin duvarlarını kavrayarak örten, siyah ahşap çatı direkleri altında uzanan, utanan taş Han’ın içindeyiz… Aniden önümüzdeki siyah tavan pervazlarına, kanatlarıyla dalış inişi yapan, göz göze gelince bakıp kalan, sevgiyle yaklaştığımız da, tedirgin yürüyen, arkasına bakmadan havalanan kumruların ürkekliğinde dolaşmaya başlıyoruz, misafiriz… kayıp hayatların, kadın ve çocuk çığlıkları arasında ruhumuz inciniyor…neden çocuklar büyüklerin yükünü taşırken kamburlaşır…
Bu kumrular çocukların geride kalan izleri olabilir mi?!
Tarihi bir hapishanenin zindanlarından geçerken suskunuz… Sıralı tek kişilik hücrelerin ahşap cüce kapılarından içeriye boyun eğerek giriyoruz…Kimi kapıların üzerinde halkalı büyük demirden yapılmış paslı zincirleri birleştiren kilitleri anahtarlanmış ve kapalı…yanı başındaki pencerenin tozlu camının gerisinde kalan zifiri karanlığa bakışımız engellemekte…
600 yıllık ahşap taş karışımı bu hanın, hüzünlü duvarları, beyaz kireç badanası ile utançları gizleyen, serili bir kumaş gibi durmakta… Hanın koridorlarından geçerken keskin ahşap nem ve küf karışımı bir parfüm kokusu yayılmakta… yosunlu taş duvarların köşelerinde biten birkaç mantar son yağmurların hatırası olarak boy vermiş durumda, tamamen korunan bir restorasyon alanında uçuşan anıları yakalamaya çalışan ruhumuz oldukça şaşkın…
Hücrelerin havalandırma boşluğunun zemininde kurulmuş çayhanede, Pazar kahvesi ve çaylarını yudumlayan insanların arasından geçerek ilerliyoruz, sardunyaların rengarenk çiçeklerinin süslediği saksıların dizildiği ahşap merdivene gelince durup soluklanıyoruz, merdiven korkuluğuna tutunarak bir üst kata tırmanıyoruz, uzun loş koridoru sızma güneş ışıkları aydınlatıyor. Tavan, yanarak közleşmiş direklerin görünümünde ve yüksek bir çatıya ulaşıyor…ünlü, suratsız Ankara kedilerinin kumruları umursamayan sırnaşıklığı ile karşılanıyoruz. Onların eşliğinde koridorun sonunda, iş önlüğü üzerinde, yüksek atölye basamaklarının girişinde, ayakta durmuş gülümseyen gözlerle bizi ŞEVKET karşılıyor…
Derin kahkahaların kaybolmadığı insan yüzlerinde, bakışlara işlenmiş renkli nakış gibidir hayat hikayeleri… ve sürekli atılan değişmeyen imza gibidir, gülümseyen bir suratın zihnimizde bıraktığı anlam…
35 yıl önce, sakin kendi halinde terzi bir çiftin hiperaktif çocuğu olarak Ankara’da dünyaya gelmiş…saatleri açmak tüm mekanizmayı sökmek ve her parçaya numara verip yeniden birleştirmek en sevdiği oyun olmuş…
hayatın dikişini tutturamadığını söylerken kendisini ve bizleri gülümsetmeyi başarıyor… Erken yaşta evde para kazanmaya başladım cümlesini ekliyor, “benim için hayatın anlamını çözmek babamın çizdiğim küçük resimleri desenleri her akşam eve geldiğinde seçerek satın almasıyla daha kolay oldu” açıklamasını yapıyor.
Aile kökenleri Türkiye’ nin güneyinde deniz kenti olan Mersin- Anamur’dan gelmiş. Her sene yaz tatilinde sahil şeridinde bulunan akrabalarının yanında küçük işlerde çalışmakta boş zamanlarında desen çizimi ve oyma küçük biblolar üretmektedir. Turistler için karpuzlara desen oyarak süslemekte ve sahildeki insanları şaşırtarak ilgilerini çekmeyi başaran bir çocukluk geçirmiştir. Asıl hayali ise pilot olmak. Anne babasının terzi atölyesinde oyun oynayarak geçirilen çocuk yaşlarında hangi ara, nasıl ve neden biçki dikiş öğrendiğini hatırlamıyor… “sanırım genlerden geçti” diyerek ekliyor… “ruhumda engellenmeyi sevmeyen, hep çocuk kalan bir tarafım var, insanları gülümsetmek onlarla kahkaha attırmak beni çok mutlu ediyor, özellikle çocukların yüzleri her zaman gülümsemeli, mutsuz insan görmeye tahammülüm yok” cümlesini kuruyor…
Ahşabın kokusuna ve dokusuna ayrı bir merakı olduğunu, elinde çakı ile kendisine oyuncaklar yaptığını, annesinin bunlardan bazılarını sakladığını belirtiyor. İlköğretim yılları sonunda askeri liseye başlıyor, çoklu disiplin özgür ruhuna engel oluyor, iki yıl sonra okuldan ayrılıyor. Güzel sanatlar lisesine başlıyor ruhunda kalan tüm izler burada somut nesnelere dönüşüyor ve ardından Türkiye’nin köklü sanat eğitimi veren İstanbul Mimar Sinan Üniversitesine başlıyor. Yüksek öğrenimini şehir tiyatrolarına kayıt olması sebebiyle yarıda bırakıyor. Şehir tiyatrolarını da bırakıp Çek Cumhuriyetinde Prag da soluklanıyor, iki yıl süren kukla yapım derslerini başarıyla tamamlıyor. Vatandaşlık teklifi ile orada kalması isteniyor ancak doğduğu topraklar onu çekiyor… çocukların hüzünlü duruşları, ruhunda onu yeniden çağıran mesajlar bırakıyor…Ülkesine döndüğünde çocuk oyun yazarlığına başlıyor. Halk masalları tarihi, destanları, köy seyirlik oyunlarını inceliyor, araştırıyor, özetliyor yeniden yorumluyor… İçinde onu huzursuz eden duyguları, şehrin kalesini gezerken keşfettiği, kadın-çocuk hapishanesi olarak kullanılmış tarihi taş bir hanın içindeki hücrelerden birini kukla yapım atölyesi olarak kullanmasıyla sonlandırıyor; “aradığımı buldum” diye ekliyor…
Bir dervişin çile ile huzura açılan ibadethanesi gibi, kullandığı hücre odasını gönül hanesi olarak renklendiriyor. Ahşaplar, boyalar, deriler, kumaşlar raflarda yerini alıyor. Masaya sabitlenmiş ahşap mengenesi de el yapımı, çay bardaklarının içine konduğu ahşap tutamaçları da öyle…ve diğerleri…tornada çekilmiş, şekillenmiş basit araç gereçler ve malzemeler bir bütünü oluşturmaya kukla yapımı için Şevketin ellerinde hizmet ediyor…
Art-Kukla 4 yıldır kalenin han zindanında kadın-çocuk hapishanesinde bir hücre odasında hayat buluyor. Şehirde ayrıca iki küçük atölyesi daha mevcut; kukla kıyafetlerinin dikildiği terzihane ve kuklaların başları el ve ayaklarının yapıldığı dökümhane. Kuklaların yapımının her aşamasında kullanılan malzemesi değişkenlik gösteriyor. Ahşap, tutkallı kağıt, balmumu-parafin,vaks, kitre, pamuk,sünger, kumaş, deri, plastik, polyester, deve tüyü ve gerçek insan saçları, yapay malzemeler, doğal ve yapay elyaf ve iplikler, dolgu ve süsleme malzemeleri, ellerinde şekil form kazanıyor. Çırakları altı haftadan bir yıla kadar atölye eğitim derslerine geliyor. En küçük çırağı iki buçuk yaşında ve kuklalarla sohbete gelip parmak boyası ile zaman geçiriyor. Karakterleri zihninden isimlendirip yüzlerinin eskizini çıkarıp ona uygun malzemelerle çalışmaya başlıyor. Kumaşların kesimi dikimi anne babasının kazandırdığı tekniklerden geçiyor…tel ve geçme vidaların hareketli mekanizmaları ise saat kadranındaki gibi birbirleri ile bağlantılı ve senkronize hareketli, tüm donanımlı kuklaların seslendirme aşamalarında ise yeteneğini konuşturuyor. Bizim için ete kemiğe bürünmüş Şevket usta en gerçekçi kukla örneği. Tüm anlatıları öğretici ve derin vurgular içermekte.
18 yıldır kukla yapıyor ve oynatıyor…omuz ve kol kuklasından, parmak kuklasına, Anadolu ortaoyununun ibişine kadar birçok oyun ve gösteriyi çocuklarla paylaşıyor…Çağrılan çocuk kurumlara iki valizle yola çıkıyor…
“Oyunu izleyen her çocuk gülerek evine dönüyor, ben aslında hüzün toplayıcısıyım”…
Han duvarlarına hapsolan çocukların ruhları ile bugünün çocuklarına ulaşan bir köprü olduğunu, onların hücrelerde hala tutsak olduğunu düşünüyor.
Yaptığı her kuklada ve atölyesini ziyarete gelen her çocuğun tutsak çocuklara açılan bir kapı olduğunu ve;
“Arkadaşları geliyor bu handa benimle kukla yapmayı oyunlarda gülümsemeyi öğreniyorlar ve mutlu ruhlarını burada bırakıyorlar ve tutsak çocuk arkadaşları ile buluşuyorlar bende onların ruhlarını özgür bırakıyorum”
Çocukken saatlerin mekanizmasını neden durdurup bozduğunu, aslında geçen zamanı geriye aldığını bugünle buluşturduğunu da düşünüyor.
zindanlarda esaretle geçen çocukların günlerini, zamanın tüm saatlerini sökebilseydim kurtarabilirmiydim o çocukları? Bilemiyorum…
Han hücrelerine tutsak olan hapishane anneleri ile küçük hücrelerde büyümek zorunda olan çocukların Şevketten beklediği isteği sadece oyun arkadaşlığı ve gülümsemek olmuş… çocukluk yıllarının spontane öğrenmelerinin toplamı tutsak çocukların kukla görüntülerinin oluşmasına hizmet etmiş. Kuklaların ahşap oyma suratları eskiz çizimleri ve dikiş teknikleri ile elbiselerini saatin kadranından yapılan oynar mekanizmanın dişlileri yine kuklaların hareketlerine dönüşmüş.
Yaptığım kuklalar gülümsetmek için yola çıkmış olsalar da, misyonları farklılaştı, çocuklar eğitim araç gereçleri arasına girmiş oldu, öğrenme süreçleri zevkli ve hızlı hale geldi…günlük alışkanlıkları kolaylaştı…Savaş mağduru, kimsesiz, yüzlerinde gülümseme izi kalmayan çocuklara gidiyorum, onları bir saatliğine de olsa, hayallerine kavuşturuyorum. Her oyunda bende onlardan bir şeyler öğrenip paylaşıp gelişiyorum, duygu birlikteliği ile ayrılıyoruz.
Kuklacı Şevket ustanın gelecekten beklentisi ise daha fazla kukla oyuncusunun ve yapımcısının eğitim alabileceği bir Üniversitenin kurulması…
Yapılan üretilen kuklalar ile kültür aktarımının yapılması. Şevketin ifadesiyle;
ben küçük dünyamda mutluyum keyif alıyorum,bu atölye büyürse veya çok iş için zaman aramaya başlarsam aradığım huzuru ve ilhamı kaybederim fabrikasyon değil özgün üretimden yanayım açıklamasını yapıyor. Hayat bir oyun ben sıkılmıyorum, eğlenceli tarafında yer almaktayım, acılara gülümsemeyi ve gülümsetmeyi öğrendim, çocukluğumuzda söylenen; “oyun bitti akşam oldu eve gel” cümlesinin hüznünü yaşamıyorum, sürekli yeni oyunlar keşfediyorum kuklalarımla birlikte yarışmalarda ödüller alıyorum ANCAK en büyük ödülümüzü çocukların gözlerindeki mutluluk ve sevinç çığlıklarından kazanıyoruz.
Şevketin kuklalarla çevrili minik atölyesinden sevdiğimiz bir müziğin sözleriyle ayrılıyoruz;
“Elleri sevdim sanma,
şu hayat kavgasında, öyle bir yaşamak ki kendimi zor büyüttüm, dünya yıkılsa hatıran şahidimdir”
